Eminim her birimizin ikilemde kaldığı nereden nasıl başlayacağımızı bilemediğimiz durumlar meydana gelmektedir. Kafa karışıklığı yaşadığımız, bir öncü beklediğimiz ve  onun ardı sıra yürümeyi beklediğimiz durumlar.

Bir iş mi yapılacak? Kim yapacak? Kim elini taşın altına koyacak? Biri yapsın sonra bakarız. Şimdi bunun vakti mi? Daha ‘başka önemli işlerimiz var’ diyenlerimiz hep çıkmış ve çıkacak…

Bir işe onu karar verdiğimiz an başlamaz isek ertelemecilik hastalığına yakalanmışız demektedir.

Aleyhi Selatü vesselam ;   هَلَكَ اَلْمُسَوِّ فُونَ  ‘’Erteleyenler helak oldu’’ diye buyurmaktadır. (Müsned, I/139 )

Nereden ve ne zaman başlamalıyım? Buradan ve hemen şimdi. Şimdi düşünelim şimdiye kadar neleri erteledik. Yapmamız gerekip de yapmadıklarımız. Öncelediğimiz ama bir türlü fırsatını denk getiremediğimiz, sırada bekleyen, uygun zaman ve durumu kolladığımız kaç işimiz var.

Okuyacağımız kitapları, yaşayacağımız, yapacağımız amellerimiz hep yarınlarda mı?  Cami ile irtibatımız, gece namazımız, günlük virdlerimiz hep planlayıp sıraya koyduğumuz hayırlı amel ve işlere ne zaman başlayacak ne zaman uygun yer ve zaman bulacağız.

Biz birilerini beklediğimiz müddetçe o uygun zaman ve yer hiç oluşmayacaktır.  Çaba sarf edip o zamanı ve o ortamı biz oluşturacağız. Başkalarını beklemeyecek, kendimiz örnek olacağız. Öyle ki bir evde başlayan bir hareket, belki bir mahalleye sonra bir ilçeye sonra bir şehre sonra tüm bir ülkeye yayılacak. Yoksa biri yapsın, ben ona bakıp sonra yapayım, örnek alacağım biri çıksın önce o yapsın der isek şimdiye kadar bekledik daha çok bekleriz…

Biz öncü olacağız, yapılacak bir iş var ise onu biz yapacak hayra çığırı biz açacağız. Kozadan çıkmayı başaran kelebek, dünyayı seyr-ü sefer ederken, kendi dünyasının dışına çıkamayan, şartları zorlayıp alışılmış çaresizlik basamağını geçemeyenler, koza içinde tırtıl olarak kalacaktır. Tüm dünyanın o koza olduğunu düşünecek ve yaşamını öyle sürdürecektir.

Biz tırtıl olamayız bu dünyanın fevkinde bir âlemin olduğuna iman ettik. Onun için kabukları kırmalı öze ulaşmalı ve dünyayı farklı bakış acısıyla değerlendirip ona göre yaşamalı, planlamayı buna göre yapmalıyız.

Tebliğde bizi bekleyen nice kimseler var,

Elinden tutup çekeceğimiz, onları selamete çıkaracağımız niceleri var,

Bu bizi öne iten ve başlayacağımız yeri bildiren bir işaret olmalıdır.

Vesselam.